ویروس‌های آنفولانزای پرندگان دارای جهش‌هایی هستند که ممکن است به گسترش آنها به انسان کمک کند

جهش هایی که ممکن است به انتقال ویروس های آنفولانزای مرغی به انسان کمک کند در بسیاری از گونه های ویروس H5N1 وجود دارد که در حال حاضر باعث شیوع گسترده در پرندگان وحشی می شود – اگرچه تغییرات ژنتیکی بیشتری برای ایجاد یک بیماری همه گیر در افراد مورد نیاز است.

این یافته از کشف پروتئینی در سیستم ایمنی انسان ناشی می شود که معمولاً در جلوگیری از ابتلا به آنفولانزای پرندگان مهم است.

در چهار همه گیری آنفولانزا از 20^هفتم و 21^خیابان قرن ها، ویروس ها دارای ژن هایی بودند که به این معنی بود که می توانستند بر پروتئین ضد ویروسی تازه کشف شده غلبه کنند. ماسیمو پالمارینی از دانشگاه گلاسکو در بریتانیا می‌گوید در حالی که چنین جهش‌هایی برای ایجاد یک بیماری همه‌گیر کافی نیستند، «هرچه کمتر آنها را ببینیم، بهتر است».

شیوع فعلی آنفولانزای پرندگان، که شامل زیرگونه ای به نام H5N1 است، از حدود سال 2021 به تعداد زیادی در پرندگان وحشی در گردش بوده و باعث مرگ دسته جمعی گونه های در معرض تهدید، مانند پلیکان دالماسی در یونان شده است.

این بیماری همچنین بر طیور پرورشی و پستاندارانی که پرندگان را شکار می‌کنند تأثیر گذاشته است، و موارد کمی در افراد وجود داشته است، اما تاکنون توانایی انتشار آسان بین پستانداران را ایجاد نکرده است – بنابراین علاقه شدیدی برای درک احتمال این احتمال وجود دارد. است.

پالمارینی و همکارانش با بررسی ویروس‌های آنفولانزا که در سلول‌های یک ظرف رشد می‌کنند، این سوال را روشن کرده‌اند. آنها پروتئین ضد ویروسی به نام بوتیروفیلین را مطالعه کرد که در سلول‌های راه‌های هوایی و ریه‌ها وجود دارد و در گونه‌های مختلف پستانداران به اشکال کمی متفاوت است. آنها دریافتند که نسخه انسانی بیشتر ویروس های آنفولانزای پرندگان را از تولید مثل جلوگیری می کند.

به نظر می رسد شکل انسانی بوتیروفیلین حدود 40 میلیون سال پیش تکامل یافته است و به محافظت از همه پستانداران در برابر ابتلا به ویروس های آنفولانزای سازگار با پرندگان کمک می کند. با این حال، انسان و سایر نخستی‌ها را از ابتلا به سایر اشکال آنفولانزا باز نمی‌دارد.

تیم پالمارینی همچنین توالی‌های ژنتیکی ویروس‌هایی را که باعث همه‌گیری آنفولانزای گذشته در انسان شده‌اند، که برخی از آن‌ها از آنفولانزای پرندگان نشأت گرفته‌اند، بررسی کردند. همه‌گیری آنفولانزای 1918، که از پرندگان به انسان منتقل شد، دارای جهش‌هایی بود که به این معنی بود که می‌توانست نسخه انسانی بوتیروفیلین را شکست دهد. همه‌گیری آنفولانزای 1957 و 1968 و همه‌گیری آنفولانزای خوکی در سال 2009 حاوی ژن‌های ویروس آنفولانزای انسانی یا آنفولانزای خوک بود که می‌توانست بر بوتیروفیلین غلبه کند.

روته ماریا پینتو، که همچنین بر روی این ویروس کار می‌کرد، می‌گوید جهش‌هایی شبیه به ویروس 1918 در حدود نیمی از ویروس‌های H5N1 که باعث شیوع فعلی در پرندگان وحشی و همچنین تقریباً در تمام مواردی که در افراد رخ داده است، دیده شده است. تحصیل در دانشگاه گلاسکو

وندی بارکلی از امپریال کالج لندن می گوید، هیچ یک از موارد انسانی منجر به انتقال گسترده در افراد نشده است، با این حال، نشان می دهد که احتمالاً جهش های بیشتر یا تعویض ژن ها با ویروس های دیگر برای این اتفاق ضروری است. او می‌گوید: “خوشبختانه، ما هنوز شاهد سرریزهای زیادی نیستیم.” اما اگر موانع زیادی برای غلبه بر این ویروس وجود داشت، شب‌ها راحت‌تر می‌خوابیدم. قبلاً بر این یکی غلبه کرده است.»

در ماه مه، گزارشی از آژانس امنیت بهداشت بریتانیا به این نتیجه رسید که ویروس H5N1 فعلی به نظر نمی رسد به راحتی به مردم سرایت کند و تاکنون هیچ مدرکی مبنی بر انتقال انسان به انسان وجود نداشته است.

بارکلی می‌گوید دانشمندانی که خطر ویروس‌های آنفولانزای در گردش را بررسی می‌کنند، از قبل وجود جهش‌هایی را زیر نظر دارند که به این ویروس‌ها اجازه می‌دهد بر بوتیروفیلین غلبه کنند.