داشتن BMI “اضافه وزن” ممکن است منجر به مرگ زودرس نشود

«اضافه وزن» ممکن است برای سلامتی شما چندان بد نباشد. آخرین شواهد از یک مطالعه بزرگ به دست آمده است که در آن افرادی که به عنوان دارای اضافه وزن طبقه بندی می شدند، اما چاق نبودند، نسبت به افرادی با وزن ظاهرا ایده آل، میزان مرگ و میر کمی کمتر داشتند – به این معنی که آستانه ای که در آن افراد به عنوان اضافه وزن طبقه بندی می شوند نیز تعیین شده است. کم.

اینکه بسیار سنگین بودن برای سلامتی افراد مضر است، بحث‌انگیز نیست، اما مشخص نیست که خطرات سلامتی از چه نقطه‌ای شروع می‌شوند. پزشکان معمولاً به افراد توصیه می کنند که در صورت داشتن شاخص توده بدنی (BMI) بالا که وزن فرد بر حسب کیلوگرم تقسیم بر مجذور قد او بر حسب متر است، وزن خود را کاهش دهند.

در اکثر کشورها، وزن سالم به عنوان BMI بین 18.5 تا 24.9 تعریف می شود. داشتن BMI بین 25 تا 29.9 به عنوان اضافه وزن و 30 به بالا چاقی طبقه بندی می شود. این آستانه ها پس از استناد در گزارشی از سازمان بهداشت جهانی در سال 1997 به ارتدکس پزشکی تبدیل شدند.

تحقیقات قبلی هنگامی که دریافتند افرادی که تا حدودی از آستانه 25 “سالم” بالاتر هستند، ممکن است در واقع نسبت به افرادی که لاغرتر هستند، کمی کمتر در معرض مرگ و میر قرار داشته باشند، موج ایجاد کرد. Aayush Visaria در Rutgers می گوید، اما بسیاری از این مطالعات نسبتاً قدیمی هستند، زمانی که مردم ایالات متحده به طور کلی لاغرتر بودند و شرکت کنندگان آنها از نظر قومی متفاوت نبودند، انجام شد. موسسه بهداشت در نیوبرانزویک، نیوجرسی.

برای رسیدگی به این مسائل، تیم او داده‌های یک مطالعه جدیدتر را که در سال 1999 آغاز شد، تجزیه و تحلیل کرد و بقای حدود 500000 بزرگسال آمریکایی با قد و وزن شناخته شده را تا 20 سال دنبال کرد.

داشتن BMI بین 25 و 27.4 نسبت به BMI در گروه وزنی سالم 22.5 تا 24.9، 5 درصد خطر مرگ کمتری در این دوره زمانی دارد. BMI کمی بالاتر از 27.5 تا 29.9 حتی بهتر به نظر می رسید که با 7 درصد کمتر خطر مرگ مرتبط است.

یکی از انتقادات به این نوع مطالعه این است که مزیت ظاهری اضافه وزن می تواند مصنوع ناشی از افرادی باشد که هنگام بیماری وزن کم می کنند و احتمال مرگ آنها بیشتر است.

اما در تحقیقات جدید، حتی اگر افرادی که در عرض دو سال پس از ورود به مطالعه فوت کرده‌اند، از ارقام حذف شوند، این الگو مشاهده شد.

ویساریا می‌گوید زودهنگام است که نتیجه بگیریم داشتن BMI که در حال حاضر به عنوان اضافه وزن طبقه‌بندی می‌شود، بهتر از قرار گرفتن در دسته وزن سالم است، زیرا مطالعات جمعیتی مانند این می‌تواند سوگیری‌هایی داشته باشد که نتایج را مخدوش کند. او می گوید: «ما هنوز روشن نیستیم که این واقعاً قابل تفسیر باشد. پیام مناسب تر این است که شاخص توده بدنی به طور کلی فقط یک شاخص خوب برای خطر مرگ و میر نیست – عوامل دیگری مانند توزیع چربی بدن نیز نقش مهمی دارند.

کاترین فلگال از دانشگاه استنفورد در کالیفرنیا، که یکی از اولین محققانی بود که نشان داد طبقه بندی به عنوان دارای اضافه وزن خطر مرگ کمتری دارد، می گوید که آستانه های فعلی برای اضافه وزن و چاقی خودسرانه است. او می‌گوید: «طبیعت خود را با اعداد زیبا و منظم سازمان‌دهی نمی‌کند – وقتی اعدادی مانند 25 و 30 دارید، این اولویت‌ها به وضوح رقم هستند.

در ماه ژوئن، انجمن پزشکی آمریکا به پزشکان توصیه کرد که BMI نباید به طور جداگانه برای ارزیابی وزن افراد استفاده شود، بلکه باید در کنار سایر عوامل مانند دور کمر و سایر معیارهای سلامتی در نظر گرفته شود.

روی تیلور از دانشگاه نیوکاسل در بریتانیا می گوید BMI به عنوان راهی برای ارزیابی سلامت جمعیت ها ایجاد شده است و نباید برای ارائه توصیه های بهداشتی به افراد استفاده شود.